Enkele random dingen die ik leerde van een bloggersmeeting

Afgelopen zaterdag, 16 oktober, ging ik naar een bloggersmeeting die was georganiseerd door Robin en Irene. Het was niet mijn eerste bloggersmeeting, maar wel de eerste waar ik niemand van de andere aanwezigen al in het echt had gezien. Spannend dus!
De place to be was Woest in Gent, waar Robin en Irene een zaaltje boven geregeld hadden. Daar konden we rustig babbelen en eten en drinken, en het was supergezellig!

Mijn alfabet

Al bij enkele andere bloggers (o.a. bij Evi en Josefien) zag ik blogberichten met een persoonlijk alfabet voorbij komen. Dat leek me wel leuk, dus ik maakte een concept aan. Ik heb het daarnet even gecheckt, en het eerste conceptbericht dateert van januari 2018, oeps! Onlangs zag ik het alfabet van Annelies voorbij komen, en toen dacht ik dat het maar eens gedaan moest zijn met dat bestofte concept en ziehier: een beetje meer over mij!

Enkele lessen die ik leerde van mijn burn-out

Iets meer dan 7 maand geleden was daar het muurtje. Niemand was verbaasd, veel mensen hadden me al meermaals gewaarschuwd. Maar mijn psychologe zei: je lichaam zal het wel aangeven als het écht genoeg is. En dat heb ik aan den lijve (pun intended) mogen ondervinden.

Maandag start mijn progressieve tewerkstelling, ik ga dan weer halve dagen werken. En dat zie ik eigenlijk volledig zitten. Om één van de moeilijkste periodes in mijn leven voor een stukje af te ronden (want een burn-outherstel is een proces, ik ben vanaf maandag niet plots ‘genezen’) deel ik graag enkele lessen die ik de afgelopen maanden heb geleerd.

As we speak – de burn-out editie #3

De eerste As we speak – de burn-out editie deelde ik half maart, toen ik na het muurtje ongeveer anderhalve maand thuis was. Daarna volgde er in mei een tweede update, en toen werd het weer even stil. Hoog tijd voor een nieuwe update, nog altijd zoals het écht is. De As we speak formule blijkt hier goed voor te werken, want er is over de afgelopen maanden weer heel wat te vertellen!

fieke voor het laatst

Vaak zie ik bij toffe collega-bloggers stokjes passeren, en dan denk ik: ik ga dat ook eens invullen. Vervolgens wordt er een conceptbericht aangemaakt, en gebeurt er verder weinig mee (note to self: eens werk maken van die onuitgewerkte concepten, die ondertussen al met véél zijn). Daarom doe ik het deze keer anders, en deel ik graag mijn versie van het ‘voor het laatst’-stokje van Tiny (en ondertussen vulden Leen en Samaja ‘m ook al in).

De introverte moeder

Wie mij hier al een tijdje volgt, zal al weten dat ik zowel mama, introvert als hoogsensitief ben. Dat eerste was een bewuste keuze, de andere twee zijn persoonlijkheidskenmerken waar je niet zelf voor kan kiezen.
De combinatie van deze drie is een pittige vind ik, en sinds juni 2016 (toen Juliette werd geboren) ben ik steeds op zoek naar manieren en handvaten om alles te doen werken.

As we speak – de burn-out editie #2

De vorige As we speak (de burn-out editie #1) deelde ik half maart, toen ik na het muurtje ongeveer anderhalve maand thuis was.

Omdat ik authenticiteit belangrijk vind, en omdat mijn verhaal voor velen helaas herkenbaar bleek, deel ik graag hoe het nu met me gaat. Ik ben nu bijna 4 maand thuis van het werk (maar wel aan het werken aan mijn herstel), en dat gaat met vallen en opstaan.

As we speak – de burn-out editie #1

De laatste As we speak dateert van oktober 2020, en sindsdien is er veel gebeurd. Wat eraan zat te komen, gebeurde. Ook al heb ik me er lang tegen verzet, daar was het muurtje. Omdat ik authenticiteit belangrijk vind bij het bloggen, en omdat mijn verhaal voor velen helaas herkenbaar bleek, deel ik graag hoe het nu met me gaat. Ik ben nu bijna zeven weken thuis van het werk, en dat gaat met ups en downs.

Over dat het oké is om niet oké te zijn (*)

Het was niet de bedoeling dat er hier een tijdje niks zou verschijnen, en het was ook helemaal niet de bedoeling dat er twee berichten na elkaar met een negatievere ondertoon gedeeld zouden worden. Maar kijk, dit is mijn persoonlijke blog, en ik heb besloten hier eerlijk en open te zijn, en ook de niet zo roze kanten van het/mijn leven te delen. Want: kwetsbaarheid verbindt; dat heb ik na mijn vorige blogpost heel erg gemerkt.

fieke en de (uitgestelde) roze wolk

Al vier jaar staat dit bericht in mijn concepten, twijfelend of ik ‘m wel zou durven delen. Want er rust nog steeds een taboe op postnatale depressies. There, I’ve said it. Voor sommigen zal het tussen de lijnen wel duidelijk geweest zijn, maar mijn wolk was allesbehalve roze. Gelukkig was dat, net als vele andere tijdens de babytijd, een fase. Ondertussen is het van alle tinten roze met glitters en een gouden randje.