fieke voor het laatst

Vaak zie ik bij toffe collega-bloggers stokjes passeren, en dan denk ik: ik ga dat ook eens invullen. Vervolgens wordt er een conceptbericht aangemaakt, en gebeurt er verder weinig mee (note to self: eens werk maken van die onuitgewerkte concepten, die ondertussen al met véél zijn). Daarom doe ik het deze keer anders, en deel ik graag mijn versie van het ‘voor het laatst’-stokje van Tiny (en ondertussen vulden Leen en Samaja ‘m ook al in).

De introverte moeder

Wie mij hier al een tijdje volgt, zal al weten dat ik zowel mama, introvert als hoogsensitief ben. Dat eerste was een bewuste keuze, de andere twee zijn persoonlijkheidskenmerken waar je niet zelf voor kan kiezen.
De combinatie van deze drie is een pittige vind ik, en sinds juni 2016 (toen Juliette werd geboren) ben ik steeds op zoek naar manieren en handvaten om alles te doen werken.

As we speak – de burn-out editie #2

De vorige As we speak (de burn-out editie #1) deelde ik half maart, toen ik na het muurtje ongeveer anderhalve maand thuis was.

Omdat ik authenticiteit belangrijk vind, en omdat mijn verhaal voor velen helaas herkenbaar bleek, deel ik graag hoe het nu met me gaat. Ik ben nu bijna 4 maand thuis van het werk (maar wel aan het werken aan mijn herstel), en dat gaat met vallen en opstaan.

As we speak – de burn-out editie #1

De laatste As we speak dateert van oktober 2020, en sindsdien is er veel gebeurd. Wat eraan zat te komen, gebeurde. Ook al heb ik me er lang tegen verzet, daar was het muurtje. Omdat ik authenticiteit belangrijk vind bij het bloggen, en omdat mijn verhaal voor velen helaas herkenbaar bleek, deel ik graag hoe het nu met me gaat. Ik ben nu bijna zeven weken thuis van het werk, en dat gaat met ups en downs.

Over dat het oké is om niet oké te zijn (*)

Het was niet de bedoeling dat er hier een tijdje niks zou verschijnen, en het was ook helemaal niet de bedoeling dat er twee berichten na elkaar met een negatievere ondertoon gedeeld zouden worden. Maar kijk, dit is mijn persoonlijke blog, en ik heb besloten hier eerlijk en open te zijn, en ook de niet zo roze kanten van het/mijn leven te delen. Want: kwetsbaarheid verbindt; dat heb ik na mijn vorige blogpost heel erg gemerkt.

fieke en de (uitgestelde) roze wolk

Al vier jaar staat dit bericht in mijn concepten, twijfelend of ik ‘m wel zou durven delen. Want er rust nog steeds een taboe op postnatale depressies. There, I’ve said it. Voor sommigen zal het tussen de lijnen wel duidelijk geweest zijn, maar mijn wolk was allesbehalve roze. Gelukkig was dat, net als vele andere tijdens de babytijd, een fase. Ondertussen is het van alle tinten roze met glitters en een gouden randje.

Mijn woord voor 2021

Afgelopen weekend deelde ik het eindoverzicht van het lijstje van de 20 dingen die ik wou doen in 2020. In die blogpost liet ik al vallen dat ik het in 2021 anders aan zou pakken, want op één of andere manier bezorgde het lijstje me net meer druk (ook al waren de dingen die erop stonden alleen maar leuke dingen). Het gevoel van moeten, en dan nog in zo’n raar jaar, daar werd ik niet zo gelukkig van. De afgelopen weken en maanden ben ik meermaals op mijn grenzen gebotst, en dat was niet zo fijn.

Daarom besloot ik eind 2020 om geen doelenlijstje voor 2021 op te stellen, maar me te focussen op één woord voor het nieuwe jaar. Dat idee ontstond na enkele reacties onder een blogpost van de fijne collega-blogger Hilde van Regenboogbui.

20 in 2020 | eindupdate

Aan het begin van 2020 maakte ik een lijstje met 20 dingen die ik graag wou doen dat jaar. Ondertussen weten we allemaal wat er gebeurd is in 2020, en we kunnen het dus bestempelen als een raar jaar.
Ik deelde slechts 1 update van dit lijstje, en verder werd er niet zo veel meer mee gedaan. Een te vol hoofd, met thuiswerken en kleuter en al de rest. Maar toch, om het af te ronden, een eindupdate!

2020 was…

Wat een jaar was me dat zeg, 2020. Zo’n mooi, rond, symmetrisch getal, en toch zo veel onzichtbare en scherpe kantjes. Op veel vlakken voelt het als een verloren jaar, maar het was in sommige opzichten ook een heel (ver)rijk(end) jaar. Even verplicht afremmen om stil te staan bij wat écht belangrijk is.
2020 was een traag jaar, maar toch is het ook zo snel voorbij gevlogen…

fieke deed van zondag met een gouden randje

Volgens mij deelde ik hier nog nooit eerder een fotoverslag van mijn dag, en dat leek me een heel fijne insteek voor de nieuwe uitdaging van de Blogboost Najaarschallenge. Met deze opdracht willen Nina en Evi graag weten hoe onze weekends eruit zien, en hoe kan je dat beter doen met foto’s? Fieke deed eens van ploggen dus, en moest zichzelf er constant aan herinneren om foto’s te maken, want ze doet dat veel te weinig tegenwoordig…