fieke en de (uitgestelde) roze wolk

Al vier jaar staat dit bericht in mijn concepten, twijfelend of ik ‘m wel zou durven delen. Want er rust nog steeds een taboe op postnatale depressies. There, I’ve said it. Voor sommigen zal het tussen de lijnen wel duidelijk geweest zijn, maar mijn wolk was allesbehalve roze. Gelukkig was dat, net als vele andere tijdens de babytijd, een fase. Ondertussen is het van alle tinten roze met glitters en een gouden randje.

Waarom ik dan toch nog dit bericht wil delen, hoor ik jullie vragen? Ik wil het taboe doorbreken (wist je dat 1 op 5 mama’s met een postnatale depressie te maken krijgt?), laten zien dat het leven / het moederschap niet altijd happy happy joy joy is, en als één mama zich in mijn verhaal herkent of gesteund voelt, is mijn doel al behaald. Want ik had dik vier jaar geleden heel graag iemand gekend die me zei: ik heb hetzelfde gevoeld wat jij voelt, maar het gaat over. En ergens wil ik met dit blogbericht die donkere periode in mijn hoofd ‘afsluiten’.

(Meer over een postnatale depressie kun je lezen bij Wolk in mijn hoofd.)

Al verschillende keren heb ik op het punt gestaan om deze blogpost af te werken en te delen, maar telkens hield iets me tegen: een migraineaanval, de schrik om open te zijn over mijn gevoelens en gedachten, … Het was de post van Els met een mooie quote over kwetsbaarheid die me deed besluiten mijn verhaal écht te delen. Els schreef in een kaartje bij de quote dat ze het fijn vond dat ik altijd zo eerlijk ben op mijn blog.

Het laatste duwtje voor het delen van deze blogpost kreeg ik enerzijds door de dames van de Blogboost Najaarschallenge, waarbij de opdracht van zevende challenge was om iets persoonlijks te delen. Anderzijds ben ik Femke heel erg dankbaar, want zij gaf me het allerlaatste zetje (hierover lezen jullie zo meteen meer).

Nog even een side note, voor ik aan mijn verhaal begin: ik probeer het wat op te bouwen, maar het kan dat het wat van de hak op de tak zal springen. Ik schrijf alles neer hoe ik het ervaren heb, zo eerlijk en echt mogelijk. Het wordt wellicht mijn langste blogpost ooit. Here we go!

Hoe het allemaal begon

Zwanger worden ging hier niet zo vlot. We wisten wel dat je gemiddeld op ongeveer een jaar moest rekenen, en toen we daar over begonnen gaan maakte ik een afspraak met de huisarts. Een aantal weken later zouden we een afspraak in het ziekenhuis krijgen, voor verdere onderzoeken rond fertiliteit. De week daarna zat ik met buikpijn bij de dokter, en die dacht dat ik toen buikgriep had. Ondertussen werd ik gewoon ongesteld, dus alweer was er ontgoocheling. Niet lang daarna begon ik andere ‘klachten’ te vertonen, en het was pas toen ik gevoelige borsten had, dat mijn man zei dat ik toch maar eens een zwangerschapstest moest doen. We schrijven: 23 november 2015, een datum die ik me nog goed herinner, want 23 november is de verjaardag van mijn schoonvader. De test was positief, en de volgende dag zat ik bij de huisarts voor een bloedafname. Daar bleken mijn zwangerschapshormonen vrij hoog te zijn, overeenstemmend met 7 weken zwangerschap. Ik snapte er niks van, want ik had nog bloedingen gehad. De huisarts stuurde ons naar radiologie voor een vroege echo, want bloedingen konden wijzen op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De radioloog zag geen kloppend hartje, maar daar was het wellicht nog te vroeg voor. We werden naar huis gestuurd met het advies van ‘nog even af te wachten’. De buikpijn bleef aanhouden (ook ’s nachts) en ik was – gelukkig – ook misselijk. Na enkele weken kreeg ik opnieuw bloedingen. Ik zat op het werk, en ging met een smoesje naar huis, helemaal in paniek. Ik belde meteen onze huisarts (het was toen vrijdagavond) en we konden zaterdagochtend bij de gynaecoloog langs gaan. Deze stelde ons gerust met een echo én een kloppend hartje! Een last viel van onze schouders. De zwangerschap verliep oké, maar ik was de hele dag misselijk en humeurig.

Fast forward naar mei 2016: op een zaterdagmiddag viel Bart tijdens het fietsen en brak hij zijn elleboog. De dinsdag daarop had ik ’s avonds na het werk mijn maandelijkse controle in het ziekenhuis, en ik vroeg mijn BFF om met me mee te gaan. Want je weet maar nooit hé, als er belangrijk of slecht nieuws is en je bent daar alleen? Maar ik was niet ongerust, sloot mijn pc af op het werk en vertrok met de tram richting ziekenhuis. We moesten, zoals gewoonlijk, even wachten en dan was het tijd voor de echo. Het zou een leuke echo worden, waarop we eindelijk het gezichtje van onze dochter zouden zien. De gynaecoloog bleef even stil, keek naar Eva en mij en zei toen dat ik diezelfde avond nog opgenomen moest worden. De baby was ingedaald en ik had 4 cm ontsluiting. Ik was toen 29w5d zwanger. Het drong niet tot me door, want ik was nog met een belangrijk project op het werk bezig. Ik mocht nog even naar huis om kleren en zo te halen, en moest diezelfde avond nog terug komen. Ik belde mijn baas, en een collega die in de buurt woonde bracht me terug naar spoed. Wat er die avond allemaal gebeurde ging in een was voorbij, ik herinner me nog nog vooral veel tranen, en veel medicatie (weeënremmers en longrijping). Er kwam ook iemand langs om uitleg te geven over neonatologie, maar niks drong tot me door. Na drie dagen mocht ik naar huis, maar ik moest het rustig aan doen en plat liggen.

Ergens moet daar al een zaadje zijn geplant voor de postnatale depressie, want van de ene dag op de andere moest ik alles loslaten, en dat was moeilijk als perfectionist. Ik mocht alleen uit bed om naar het toilet te gaan, of om naar bed te gaan. Ook het werk werd plotseling overgedragen, want het plan was om tot de laatste week te blijven werken. 

De weken die daarop volgden waren niet onbezorgd: ik had vaak harde buiken, en er was elke dag de angst om – te vroeg – te bevallen. Voor ik ook effectief zou bevallen werd ik nog eens opgenomen (op 32 weken), met alweer weeënremmers en longrijping. Maar alweer waren mama en dochter sterk, en het kleintje besloot nog even veilig in de buik te blijven. Als ik toen had geweten dat de platte rust 6 weken zou duren, was het allemaal wel anders gelopen denk ik.

Op 21 juni (ik was toen 35w5d) gingen we op dinsdagavond op controle (mijn man was net uit het gips), en de gynaecoloog zei dat het niet meer lang zou duren, en dat het wellicht nog een zomerkindje zou worden. Die avond gingen we nog frietjes eten (ik bleef rustig zitten en beperkte stappen tot een minimum) en die nacht, rond 1 uur, voelde ik krampen én lage rugpijn. Het is waar wat iedereen zegt: je zal weten wat echte weeën zijn zodra je ze voelt. We douchten ons, namen wat boterhammen mee en vertrokken naar het ziekenhuis rond 4 uur (want ik had toen nog steeds 4 cm ontsluiting).

De bevalling

Ik dacht altijd dat ik dat nooit zou doen, mijn bevallingsverhaal uitschrijven, maar kijk. Nu we dan toch bezig zijn.

Op 22 juni 2016, rond halfvijf in de ochtend, kwamen we aan in het ziekenhuis. We werden meteen naar het verloskwartier gebracht, maar ik had nog niet zo’n sterke weeën. De vroedman (ja, die bestaan!) was echt super in begeleiden, want door de platte rust had ik geen prenatale oefeningen kunnen doen. Ik wist dus helemaal niet wat me te wachten stond, en besloot me gewoon over te geven aan het moment. Achteraf gezien ben ik héél blij dat het zo is gegaan, en ik ben nog altijd heel blij met de hulp van de vroedman (en later de vroedvrouw, toen er een shiftwissel was). Ik mocht nog even rondlopen, ging nog even naar het toilet en ik liet al weten dat ik liever geen epidurale wou. Wat er toen gebeurde is een beetje een waas, maar plots had ik ergere weeën. Ik mocht nog in bad als ik dat wou, maar dat is er nooit van gekomen. Toen we aankwamen in het verloskwartier had ik 5 cm, en dat bleef vrij stabiel, en op korte tijd ging ik naar 8-9 cm. Dat is wat ze noemen een weeënstorm zeker? Mijn voornemen verdween, en ik vroeg toch een epidurale, maar het was al te laat, en het zou echt niet meer lang duren voor Juliette geboren zou worden. Iets na 11 uur in de ochtend werd Juliette dus geboren, na wat ik me herinner als een vlotte (maar toch pijnlijke) bevalling. Pijnlijk vooral door de weeën op het laatste, bij de effectieve bevalling (persweeën) nam een soort oerkracht het over en dan ga je gewoon mee in het moment. Absoluut geen traumatische bevalling dus, maar wist ik veel wat me nog allemaal te wachten stond! Wat ik me trouwens nog heel goed herinner, is dat ik urenlang na de bevalling heb liggen rillen / schudden in bed. Een heel vreemde gewaarwording!

Vlak voor het persen hebben ze trouwens mijn vliezen moeten breken, en de sterkte van de vliezen heeft er wellicht voor gezorgd dat Juliette 6 weekjes warm in mijn buik is blijven zitten. 

Het verblijf op de materniteit 

Juliette deed het goed, ze woog 2,6 kg en mat 45,5 cm. Ze moest even op een warmtebedje en mocht daarna, tegen alle verwachtingen in mee naar de kamer, en we mochten net als de andere ouders met baby na drie nachten naar huis.

Van het verblijf op de materniteit herinner ik me niet meer zo heel veel, behalve dat er heel weinig personeel was voor alle baby’s die er toen waren, en dat we ook telkens een andere vroedvrouw kregen. Die dan ook weer telkens andere info gaf over de borstvoeding. Juliette had nog niet zo veel kracht, dus ze raadden me al snel aan om bij te kolven.

De eerste avond kwamen onze ouders op bezoek, en ik herinner me dat ik heel fit was, en al rondliep en al. En dat ik blij was met droge rauwkost, omdat het zo lang geleden was :-).
Ook mijn broer en enkele vriendinnen kwamen al op bezoek, en dat was fijn. De nachten liepen over in de dagen, en er was weinig rust. Maar als er iets was, was er de rode knop, en dan was er hulp.

Op zaterdag mochten we naar huis, mama en papa waren nog eens gekomen om ons wat te helpen met ‘de verhuis’. We reden eerst nog langs de winkel om borstvoedingsbeha’s, want dat je cupmaat verdrievoudigt na een bevalling, dat is één van de dingen die ze je niet vertellen :-).

De postpartum periode 

Thuis kregen we ook heel wat bezoek van vrienden, en ik leefde nog steeds op adrenaline. We kregen – godzijdank – hulp van een geweldige vroedvrouw aan huis. Serieus, ik weet echt niet wat ik zonder Angélique zou gedaan hebben! Veel mensen weten trouwens ook niet dat je beroep kan doen op een zelfstandige vroedvrouw. Gouden tip! 

Want dan zit je daar hé, met een piepkleine baby en núl ervaring. En iedereen gaat ervan uit dat je dat wel eventjes gewoon doet. Wat ook niemand je vertelt, is hoe onzeker je je zal voelen: alles wordt in vraag gesteld, en probeer maar eens je eigen gevoel te volgen als élke hulpverlener andere – tegenstrijdige -info geeft. 

Babyblues, dat is iets wat normaal is de eerste dagen na de bevalling, maar als het langer blijft aanhouden, is er meer aan de hand. Dat is wat mij is overkomen.

Er was een gebrek aan ritme: pasgeboren baby’s leven in een omgekeerd dag-nachtritme, en vaste tijdstippen om te eten waren er ook niet. Ik ‘vergat’ ook vaak te eten, met alle gevolgen van dien. Met een baby kan je ook niks plannen, je moet je volledig overgeven.

We leefden op weinig slaap – Juliette huilde heel veel ’s nachts en na enkele weken ook heel vaak overdag. De eerste week was Bart nog thuis, maar overdag slapen lukte me zelden of nooit. Telkens als er bezoek kwam, of we gingen wandelen, werd Juliette rustiger, waardoor iedereen ook constant zei: maar zo een braaf kind! We voelden ons soms zelfs niet geloofd. De kinderarts stelde geen allergieën of reflux vast, en verder was ook alles perfect in orde. De diagnose ‘huilbaby‘ hebben we nooit gehad, maar het voelt wel zo aan voor ons.

We herinneren ons nachten dat we urenlang rondwandelden, waarbij Juliette van 20 uur tot 4 uur non-stop huilde en waarbij Bart toen rondjes met de auto ging rijden. Dat werkte eventjes, maar zodra het rijden stopte was er weer gekrijs. En terwijl Bart en Juliette weg waren, was ik ongerust want autorijden met zo veel slaaptekort, dat is eigenlijk ook gekkenwerk. 

Dat slaaptekort, dat is eigenlijk het ergste: ik raakte nooit in een diepe slaap, en kon ook nooit recupereren. En dan hebben we het nog niet eens over die hormonen gehad. Amai, wat was dat?! Op den duur begon ik dingen te zien en horen die er niet waren, en dat was echt beangstigend. 

Die angsten waren er trouwens ook: ook al heb ik in het begin gedacht ‘waar zijn we aan begonnen?’, de angst dat er iets met J. zou gebeuren was er ook. Verder waren er nog heel wat andere irreële angsten, achteraf gezien allemaal te wijten aan slaaptekort + hormonen. 

Met veel ups en downs hield ik de borstvoeding vol. Dat was vermoeiend, omdat de nachten ‘voor mij’ waren, maar ik was de beschermende mamaleeuw en ik wou niet opgeven. Achteraf gezien had sneller stoppen met borstvoeding mij misschien meer rust bezorgd, maar misschien ook niet. De borstvoeding was ook de reden waarom ik medicatie tegen de depressie heb geweigerd. Als ik medicatie zou moeten nemen, zou ik moeten stoppen met de borstvoeding, en dat wou ik niet. Uiteindelijk heb ik nog borstvoeding kunnen geven tot Juliette 11 maand was, en daar ben ik trots op!

De tijd voor mezelf was ook onbestaande, in die maanden las ik ook amper boeken. De dagen bestonden uit overleven, en verzorgen. En proberen te slapen. Als introvert viel me dat zwaar, die zeldzame alleen-tijd.

Verder waren er dan nog enkele andere factoren die het erger maakten: bij zowel de buren als de overburen waren er verbouwingen aan de gang, waardoor er van 6 uur ’s morgens tot laat ’s avonds heel veel lawaai was. Slapen overdag was al de hel, maar het lawaai maakte alles nog erger.

Kraamzorg hadden we ook aangevraagd, maar er was geen klik. Ik was helemaal weg door de hormonen, maar er zijn ook wel wat dingen mis gegaan. Zo nam de kraamverzorgster Juliette vaak uit haar park als ze aan het slapen was, omdat ze haar wou knuffelen. Ik wou iemand die ‘al de rest’ deed, zodat ik me met mijn baby bezig kon houden. Dat verliep niet echt zo, en dat zorgde voor veel spanningen.  

En nog een laatste iets dat ik wou vermelden: na zes weken verplichte platte rust was ik heel veel spieren kwijt, en mijn conditie was nul. Plots moet je dan weer ‘leren wandelen’, en alle dingen doen maar dan mét slaaptekort en mét baby. Dat was ook even serieus aanpassen… 

Wanneer begon het beter te gaan?

Op aanraden van de vroedvrouw (ook hier, nogmaals: thanks a million!) gingen we naar een osteopaat. Die man kon op basis van hoe ik voor hem stond zien hoe Juliette in mijn buik had gezeten, en vermoedde een obstructie in haar nekje omdat ze vrij lang ingedaald had gezeten. Ik stond te huilen van ontlading, en na twee sessies hadden we een andere baby. Ondertussen was Juliette ongeveer vier maand oud, en het begin van beter te slapen kwam geen moment te vroeg, want ik moest stilaan weer aan het werk.

Dat is trouwens nog zoiets: doordat ik vier weken te vroeg ben bevallen en zes weken plat moest liggen, werd een groot stuk van mijn moederschapsrust ingekort, waardoor ik in theorie eind augustus terug aan het werk had gemoeten. Gelukkig had de gynaecoloog veel begrip voor de situatie, en ik was fysiek en mentaal helemaal nog niet klaar om terug aan de slag te gaan.

Uiteindelijk ging ik begin oktober weer werken, en ondanks de vele issues op het werk (er was tijdens mijn moederschapsrust een overname gebeurd, dus andere bazen en andere wetten) bracht de structuur heel wat rust. Ik had mijn werkdag, en Juliette had haar structuur in de crèche.

Wat me nog heeft geholpen

Naast de vroedvrouw en de osteopaat, die allebei een standbeeld verdienen, zijn er nog mensen en dingen die me uit de diepe put hebben geholpen:

• met stip op één: mijn man, die eindeloos veel geduld met me had, ook toen ik mezelf niet meer herkende en mezelf helemaal kwijt was 
• ook het geduld van mijn ouders en schoonouders, die deden wat ze konden ondanks de afstand
• de kraamkost die we van vele vriendinnen hebben gekregen – life savers! De vriendinnen die er altijd waren, ook in minder goeie tijden. You know who you are!
• onze huisdokter, die urenlang naar mij luisterde, en me heel veel tips gaf en ook de juiste doorverwijzingen naar een psycholoog gaf 
• mailtjes met en blogposts van Noëmie van le coeur à marée basse
• enkele gesprekken met Els van Mother on the Pea, die veel werkt met jonge mama’s en hun bijhorende struggles 
• de gesprekken met Christine van Kind & Gezin. In het begin botste het keihard, en ik had een afkeer voor haar omdat ze me wou laten opnemen, maar achteraf gezien weet ik dat ze alleen maar het beste met me voor had. We hebben ook enkele gesprekken gehad met een dokter bij Kind & Gezin, en ook al hebben we veel info weggewimpeld, ze hebben ons zeker goed geholpen ook
• het boek ‘Mijn baby lacht, nu ik nog‘ van Lieve Van Weddingen. Daarin gaat het onder andere ook over moederrouw, en over het afscheid nemen van het leven dat je had voor je mama werd 
• met oordopjes slapen. Maandenlang sliepen mijn man en ik apart, omdat ik van elk zuchtje en kreuntje van Juliette wakker werd. Hij sliep bij haar, en ik apart en met oordopjes. Als ze wakker werd om te drinken, kwam hij haar brengen. En zo kon ik beetje bij beetje mijn slaap terug winnen.

Hoe gaat het nu? 

Na al die jaren heb ik eindelijk het gevoel dat mijn slaapschuld is ingehaald. Juliette slaapt door, en ik heb ook weer een normaal dag- en nachtritme. Jarenlang ben ik om 21 uur of vroeger gaan slapen, maar nu lukt het me om iets langer op te blijven. Toch blijf ik een ochtendmens, en ga ik vrij vroeg slapen en sta ik liever vroeger op. 

De donkere wolk is helemaal opgetrokken, en we genieten heel erg van onze dochter nu. Een kleuter is ook helemaal anders dan een baby: als er iets is kan Juliette het gewoon vertellen. We zullen nooit geweten hebben waarom Juliette zo veel huilde.

Ik had lang een enorm schuldgevoel gehad tegenover Juliette, omdat ik haar niet kon geven wat ze nodig had als baby (althans, dat gevoel van falen had ik toen, achteraf gezien heb ik álles voor haar gedaan). De vroedvrouw zei ons dat Juliette zich dat nooit zal herinneren, en dat helpt ook wel.

Ook lag ik in de knoop met mijn gevoelens, omdat ik op sommige momenten eigenlijk geen baby (meer) wou, maar vrienden van ons al jarenlang in een fertiliteitstraject zaten, en hun kinderwens heel lang niet in vervulling zagen gaan. Op een bepaald moment heb ik dat uitgesproken, maar die vriendin voelde dat helemaal niet zo aan als ik het in mijn hoofd had.

I’m proud of many things in life but nothing beats being a mother.

Nu nog even terug naar wat ik hierboven schreef, over dat laatste duwtje. In november kreeg ik een mailtje van Femke Demarsin, met een voorstel tot samenwerking. Normaal ben ik heel streng in samenwerkingen, en kies ik enkel diegene die 100% bij mijn blog passen. Maar het voorstel van Femke was iets helemaal anders: ze is beginnend illustrator, en vroeg of ze – in ruil voor vermelding naar haar werk – een illustratie voor mij mocht maken. Na het bekijken van haar Instagrampagina’s Broeikast Illustration en Broeikast Femke, dacht ik meteen aan mijn niet-zo-roze-wolk en voelde ik dat dit het moment was om eindelijk eens werk te maken van mijn verhaal. En ik had het gevoel dat ik het niet helemaal alleen moest doen. Femke zag dat heel erg zitten, omdat ze zich wel kon inleven in het thema: de periode na haar eerste bevalling was ook niet bepaald roze te noemen. Meer van Femke haar werk kan je in haar Etsy-shop vinden!

Tijdens wat heen-en-weer-mailen bespraken we de inhoud van de illustratie. Die moest voor mij het mamaleeuwgevoel uitstralen (vechten, en niet opgeven), een verwijzing hebben naar een roze wolk, maar ik wou vooral iets positiefs halen uit het verhaal dat negatief begon, want uiteindelijk ben ik er sterker uit gekomen.

Ik gaf Femke verder carte blanche, en het idee van de strijdlustige leeuwin die vecht tegen haar angsten is de kern van het beeld geworden. Ze staat op een zwevend eiland omdat ze geen voeling meer heeft met de wereld, en er ook even geen zin meer in had. De baby was het enige, haar wereld. Uiteindelijk vecht ze zo hard, dat ze tot aan de roze wolk raakt. En ook het baby’tje staat symbool voor de roze wolk.

Deze blogpost schreef ik binnen het thema ‘Me, myself and I‘, het zevende thema van de BlogBoost Najaarschallenge. Meer lezen? Deze bloggers doen ook mee!